Dinsdag 26 april 2016: Finale. Sahagún – Oosterhout

Mijn camino zit er helemaal op en ik ben weer terug in Nederland.

Gistermorgen al om 07.22 uur met de trein van Sahagún vertrokken naar Madrid. Daar gelijk de metro gepakt naar het vliegveld en daar een ticket gekocht bij de K.L.M. voor een enkeltje Amsterdam.

Het ging allemaal razendsnel en om half vier ’s middags kon ik mijn lief al in de armen sluiten.

Het weer in Spanje was niet optimaal, maar hier blijkt maar eens weer dat het allemaal nog slechter kan.

Ik wil jullie allemaal bedanken dat jullie mijn trip via mijn blog gevolgd hebben.

Voorlopig even bijkomen van alle indrukken en dan stort ik me weer helemaal in het dagelijkse leven van de niet-pelgrim.

 

Groetjes allemaal.

 

Stationnetje Sahagún

Advertenties

Maandag 25 april 2016. Dag 13: Santervás de Campos – Sahagún. 20 km. / 28887 stappen.

Mijn avondeten van gisteren.

Gisteravond toch nog kunnen eten. Om acht uur was de bar naast de albergue open en de eigenaresse, Anna, wilde wel iets voor me klaar maken. Het werd een platos combinados. Aan het vele “ping, ping” te horen, had ze alleen maar een magnetron tot haar beschikking, maar binnen een kwartiertje had ze het toch voor elkaar. Een bordje met wat varkensfiletlapjes, twee gebakken eieren en twee flinke plakken aubergines. OK, geen haute cuisine, maar het smaakte goed.

Qua wandeling vandaag was het niet veel. De eerste 5 kilometers gingen nog lekker. Mooie tippel tussen akkers door om uiteindelijk bij een dorpje uit te komen. Dat was dus dood. In het begin was er geen mens te zien. Zelfs in een dokterspost, die open was en waar ik tot in de behandelkamer kon door lopen, was geen levende ziel te vinden. Ik kwam na wat omzwervingen bij een bar terecht, die uiteraard ook dicht was, maar waar twee mensen spullen aan het uitladen waren. Zij vertelde mij dat de camino hier verder ging via de carretera (grote weg). Omdat later twee andere locals dit bevestigde, zat er niks anders op dan 12 kilometer langs de grote weg te lopen.

Zo was ik al om twaalf uur in Sahagún, het eindpunt van deze camino. Ik zou in eerste instantie nog een paar dagen doorlopen op de camino francés, maar daar zie ik van af.

Mijn hostal voor vannacht.

Omdat ik geen zin had om in een albergue te slapen, waar de pelgrims al om vijf uur opstaan, heb ik mezelf verwend met een overnachting in een hostal. Ook het weer heeft mij verwend. Heel de dag was het somber, maar nu ik hier op een terras voor mijn hostal aan het Plaza Mayor zit, schijnt het zonnetje uitbundig.

War nu? Ik weet het nog niet helemaal precies. Wat ik wel weet, is dat ik morgen met de trein naar Madrid ga. Mijn kaartje heb ik al in de pocket. Als alles goed gaat, ben ik om kwart over tien op het station in Madrid, waar ik gelijk door ga naar het vliegveld, in de hoop dat ik morgen ook terug kan vliegen. Mocht dat niet lukken, dan wordt het overmorgen voordat ik weer terug ben in Holanda.

Wanneer ik terug ben, laat ik via dit blog nog even iets van me horen.

 

Zondag 24 april 2016. Dag 12: Cuenca de Campos – Santervás de Campos. 21 km. / 29660 stappen.

Ik was gisteravond uitermate tevreden met mijn albergue in Cuenca de Campos. Maar sinds afgelopen nacht denk ik daar toch iets anders over. Dat kwam niet door het eten van gisteravond, want dat was dik in orde. Ik kreeg vooraf een flink bord soep. Vraag me niet wat voor soep, want dat weet ik niet. Het was gelig bruin en er zaten in ieder geval een soort kapucijners in. Ook het hoofdgerecht, bestaande uit twee flinke lappen runderlever met knoflook en paprika ging er wel in. Het geheel kon ik wegspoelen met een karaf rode wijn en ik kreeg zelfs nog een Danoontje toe. En dit allemaal voor een schamele € 7. Daar heb je in Nederland nog maar net een pak koffie voor.

Er was een bar open.

Nee, daar lag het allemaal niet aan. Het lag aan het slapen. De albergue stond vlak bij een kerk en die vond het nodig om iedereen elk uur te laten weten hoe laat het was. En dat niet één keer, nee twee keer achter elkaar. Dus om twaalf uur: twaalf slagen en twee minuten later nog eens twaalf. En dat ging zo de hele nacht door. Ik was vanmorgen dan ook knap chagrijnig. Dat werd nog erger toen ik mijn routeboekje inkeek. Heel de dag zou ik geen bar of winkel tegenkomen en ik moest voldoende proviand en water voor onderweg meenemen. Ja hoor en dat lees ik dus vanmorgen pas. Alleen in het eerstkomende dorp op vier kilometer zouden bars zijn. Maar ja, het is zondag en dan zijn de bars pas laat open. Maar het geluk was vanaf dat moment met deze jongen. Er was zowaar niet alleen een bar open, waar ik kon ontbijten, maar ik kon er ook broodjes kopen om mee te nemen. Binnen tien minuten was mijn humeur helemaal omgeslagen.

Ook hier moest ik door.

Zeker toen het weer de hele dag goed bleef en de etappe een stuk korter was dan gepland. Hoe dit kan? Geen idee, maar dat maakt mij niet uit.

Ik bivakkeer nu in Santervás de Campos, een dorp met wel zeker 130 inwoners. Er is een albergue en er zijn twee bars. In de ene ben ik al even geweest, maar daar kan ik straks niet eten. De andere was vanmiddag open, maar is nu dicht. Siësta? Misschien, ik zie het wel. Anders heb ik nog steeds een broodje in mijn rugzak zitten.

Morgen is het alweer de laatste etappe en dan zit deze camino er ook weer op.

Ik laat jullie morgen weten wat de verdere plannen zijn.

 Hasta mañana.

 

Zaterdag 23 april 2016. Dag 11: Medina de Rioseco – Cuenca de Campos. 24 km. / 36.062 stappen.

Het was me weer een enerverend dagje, dat anders afliep dan ik vanmorgen gepland had.

Het begon allemaal prima. Na een goede nachtrust, was er vanmorgen zowaar een barretje open, waar ik een ontbijtje kon krijgen. Ik ontmoette er drie Franse toeristen, waarmee ik gisteravond tijdens het eten ook al had gesproken. Na een dikke week alleen maar Spaans gesproken te hebben, valt het niet mee om over te schakelen op het Frans. Met andere woorden: het ging van geen kant.

Een sluisje bij het kanaal.

Om halfnegen begon ik mijn etappe. De eerste acht kilometers gingen langs het kanaal van Castillia. Mooi, lekker rustig en makkelijk te volgen. Ook het volgende stuk naar Tamariz ging wel. Het ging over een soort fietspad. Maar ja, dan Tamariz zelf. Het hele dorp stinkt naar koeien of ander soort vee en de enige bar, die het dorp rijk was, was natuurlijk gesloten. Daarom maar verder naar Cuenca de Campos. Mijn gids zei, dat ik acht kilometer langs een asfaltweg moest kuieren en toen ik zag dat er een alternatieve route was, ben ik die gaan lopen. De eerste vier kilometer gingen echter ook langs een asfaltweg, die mij uiteindelijk naar Moral de la Reina bracht. “Shit”, ook hier was de bar dicht. Dan maar weer verder. Ik kwam uiteindelijk op een zandpad uit, waar ze vergeten waren de pijlen weg te zetten. Ook op een splitsing kwam ik zelfs geen aanwijzing tegen. Ik koos voor het rechtse pad en weer kwam ik niets tegen. Langzaam werd ik een beetje zenuwachtig. Mijn enige hoop was de asfaltweg ergens rechts van me en een torentje van een dorpje in de verte. Die kant ging ik op. Na anderhalf uur door het zand sjouwen, kwam ik bij het torentje aan. Ik had gehoopt dat het Villalón de Campos zou zijn, mijn eindbestemming voor vandaag. Maar het bleek Cuanca de Campos te zijn, dat vijf kilometer voor mijn bestemming lag. Nog een uurtje wandelen dus.

Ik passeerde in het dorp een grote albergue en vlak daarna een hele gezellige rustieke bar (een soort bruin café), die zomaar open was.

In de bruine kroeg.

Terwijl ik van een colaatje genoot, kwam er een mevrouw naar me toe en die vroeg of ik vannacht in de albergue wilde overnachten. Ik moest er even over nadenken, maar ik besloot om het maar te doen. Een goede albergue, een goede bar, waar ik vanavond ook nog eens kan eten.

Zo zit ik nu in Cuenca i.p.v. Villalón de Campos. Bijkomend voordeel is dat de etappe van morgen iets langer wordt. Het was maar 17 kilometer en nu worden het er 21.

We schieten al aardig op. Nog eventjes en het zit er weer op.

 

Vrijdag 22 april 2016. Dag 10: Peñaflor de Hornija – Medina de Rioseco. 24 km. / 35213 stappen.

Hoewel niet alle pelgrims hetzelfde zijn, zijn er toch een aantal zaken, die ze gemeenschappelijk hebben. Zo hebben ze allemaal een hekel en angst om de weg kwijt te raken. De moderne pelgrim maakt het niet zo heel veel uit, want die heeft de beschikking over GPS, die hem in geval van nood kan helpen. Ik heb hem ook op mijn telefoon, maar ik heb geen idee hoe het werkt. Daarom ben ik aangewezen op een goede bewegwijzering.

Moeilijk te lezen aanwijzing.

Dat ging vandaag bijna mis. Het tweede gedeelte van vandaag was mooi, maar er waren bijna geen pijlen. Ook niet op punten, waar je het zou verwachten. Kruisingen en splitsingen bijvoorbeeld. Alleen door heel goed op te letten en consequent rechtdoor te lopen als er geen pijlen zijn, ben ik dit gedeelte doorgekomen.

Een ander probleem, waar veel pelgrims mee zitten, is de vraag: Heb ik een slaapplaats vanavond? Ik ben er ook zo eentje. Zeker in het begin van deze camino had ik er moeite mee. Nu gaat het wel. Dit is geen camino francès, waar je elke 5 km een albergue hebt. Maar sinds Segovia heb ik er vertrouwen in dat ik een albergue vind. (Ik heb een albergue-lijst bij me) Zo ook vanavond. Ik slaap nu in een albergue, die onderdeel is van het klooster van Santa Clara. Ik werd er dan ook lieflijk door een nonnetje ontvangen. Voor de rest is het een normale, complete albergue. Ik zit er weer alleen en dat zal ook wel zo blijven.

Een derde probleem, in ieder geval weer voor deze pelgrim, is de vrees dat je iets vergeet. Had ik al een keertje ergens mijn tandenborstel en fles water achtergelaten, vandaag ging het weer mis.

Lekker pata negra. Een echte varkensboerderij.

Ik was in een bar in Castromonte voor een koffiebreak. Vlak voor het verdergaan, wilde ik nog even naar het toilet. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ze hadden er twee. Een ouderwetse: “Sta stil en mikken maar in het gat wc” en een “normale”. OK, de bril gleed onder je weg als je ging zitten, er was geen bril, er was geen papier (had ik zelf gelukkig) en je moest de deur met je voeten dicht houden. Allemaal voor een doorgewinterde pelgrim niet zo erg, maar van de weeromstuit vergeet ik weer mijn waterfles, die ik wilde bijvullen.

Je komt er natuurlijk pas na 3 kilometer achter en dan ga je niet meer terug. Gelukkig heb ik in het volgende dorp een nieuwe fles water kunnen kopen.

Morgen op naar Villalón de Campos. Een etappe van 27 km. Het gaat allemaal als een speer.

Tot morgen.

 

Donderdag 21 april 2016. Dag 9: Puente Duero – Peñaflor de Hornija. 26 km. / 39.725 stappen.

Gisteren is het voor mijn gevoel een echte caminoavond geworden. Arturo, de hospitalero, had voor ons samen pasta gemaakt. Als ik wijn bij het eten wilde (hij dronk zelf niet), moest ik het wel even zelf gaan halen bij de “meson”. Dat schijnt hetzelfde te zijn als “bar”. Dat vond ik natuurlijk geen probleem. Of ik dan ook gelijk een stokbrood wilde meenemen? Ook geen probleem. Toen ze in de “meson” doorhadden, dat het voor Arturo was, kwam de wijn niet uit de fles, maar uit een of ander vat. Voor het gemak deden ze het maar in een Fantafles.

De pasta was niet echt lekker, maar ook weer niet vies. Gewoon penne, een beetje tomatensaus en een paar flintertjes chorizo. Hert was natuurlijk wel erg voedzaam. Hij wilde daarna nog een paar eieren bakken, maar dat hoefde niet voor mij. Om negen uur was ik wel uitgeluld en ben naar mijn kamer gegaan om nog wat te lezen. Iets van Jane Austin. Ik heb niets anders meer op mijn E-reader.

Vanmorgen kreeg ik ook nog een ontbijtje. Twee boterhammen met suiker en een kopje manzanilla thee.

Me and my shadows.

Daarna begon mijn dagtrip. Hert weer was nog steeds niet optimaal, dus ik hield mijn poncho vanaf het begin bij de hand. Het werd een mooie etappe. Eerst naar Simancas (6 km), waar ik het Spaanse koppel in een barretje weer tegenkwam. Daarna naar Ciguñuela (weer 6 km) voor mijn tweede pauze. Op dat stuk kwam ik veel pelgrimskunstwerken tegen. Voor eentje heb ik me laten vereeuwigen. De laatste twee stukken naar Wamba en Peñaflor de Hornija gingen op de automatische piloot. Even een kort maar hevig buitje om via twee letterlijk adembenemende valleien aan te komen in de albergue van Peñaflor de Hornija. Een dorpje van

Albergue in Penaflor de Hornija

niks, maar met een albergue en minimaal twee bars. Een van de bars heb ik al bezocht en ze vertelde me, dat ik er vanavond wel iets kon eten. Uiteraard pas na acht uur, want eerder gaat de keuken niet open.

Alles lijkt erop dat het weer vanaf morgen beter wordt. Espero

 

Woensdag 20 april. Dag 8. Alcazarèn – Puente Duero. 25 km. / 35.248 stappen.

Vanaf het moment dat ik vanmorgen wakker werd, kon ik alleen maar denken dat het vandaag mijn trouwdag was. Niet zomaar eentje, maar mijn vijftigste. Maar waarom ben ik dan niet thuis? Goede vraag, waar eigenlijk geen excuus voor is. Het is al een tijdje geleden, dat ik het besluit genomen heb om op deze dag aan de wandel te zijn. Mijn lief was het er mee eens en we zouden het later toch groots vieren. Maar toch!? Het is zoals het is.

Ik heb ondertussen begrepen dat de dag, ondanks mijn afwezigheid toch gevierd is. Mijn zoon heeft vannacht de voortuin versierd en familie, kennissen en buren hebben zich van hun beste kant laten zien met bloemen, gelukwensen en kaarten.

Pauze in Valdestillas

Mijn camino ging ondanks deze festiviteiten gewoon door. Het was een regenachtige dag, waarop mijn poncho weer eens getest is. Vanmorgen aardig wat regen, maar vanaf Valdestillas was het droog. In dit dorp heb ik niet alleen mijn enige pauze gehad, maar heb ik ook mijn Spaans kunnen bijspijkeren. Eerst sprak ik met een gemeenteambtenaar, aan wie ik de weg vroeg. Daarna met een passant, die mij hielp met mijn poncho, een juffrouw van de bakkerij, waar ik een croissant kocht en verder nog iemand die zo maar met me wilde praten. Ik versta maar de helft van wat ze zeggen, maar ze willen allemaal hetzelfde weten: Waar kom je vandaan, waar ga je heen etc. etc.

De wandeling van vandaag was ondanks de regen mooi, op het laatste stuk na. Dat ging over, of vlak langs een drukke asfaltweg. Niet echt mijn favoriete plek om te wandelen.

De twee andere pelgrims met Pipo.

Maar uiteindelijk zit ik nu in de albergue van Puente Duero. De twee pelgrims van gisteren waren er ook, maar zij werden geweigerd vanwege dat hondje dat zij bij zich hadden. “No dogs alowed!”

Ik heb een uitgebreid gesprek gehad met Arturo, de vaste hospitalero hier. Mijn Spaans was klaarblijkelijk zo goed, dat hij mij uitnodigde volgend jaar te komen hospitaleren. Ik heb het voorlopig afgehouden. Er zijn belangrijker dingen in het leven. Zoals een trouwdag bijvoorbeeld.

 

Hasta luego.