Slot: Finisterre – Oosterhout ± 2000 kg.

Ik heb jullie een paar dagen geleden laten weten dat ik nog even iets van mij zou laten horen wanneer ik weer terug zou zijn in Oosterhout.

Wel dat is nu het geval.

Afgelopen maandag was ik weer aangekomen in Finisterre en de volgende dag heb ik, om een beetje uit te lopen, naar Cee gewandeld. Een kippenendje van 12 km.

Woensdag heb ik om 10.00 uur de bus gepakt naar Santiago. Het weer was helemaal omgeslagen, zwaarbewolkt en nogal regenachtig. Het is een lange busreis van meer dan twee uur, maar je hebt bijna continue zicht op de Atlantische Oceaan.

In Santiago heb ik weer mijn toevlucht gezocht tot een herberg. Deze keer in “el último sello” oftewel “the last stamp (de laatste stempel)”. Ik was daar al vrij vroeg in de middag en heb mijn tijd doorgebracht met zwerven. Een terrasje pakken was niet mogelijk vanwege de regen.

Hoewel ik al een keer of zes in Santiago geweest ben, heb ik toch nog iets nieuws (voor mij) ontdekt n.l. een schitterende overdekte markt.

Kinderen, die van een slager op de overdekte markt in Santiago, les krijgen in verschillende vleessoorten.

Donderdag was het dan eindelijk zo ver. De terugreis. Met de bus naar het vliegveld en vandaar via Madrid naar Amsterdam.

Daar wachtte mijn lief en mijn jongste dochter en schoonzoon mij op, die mij lekker relaxed naar huis hebben gebracht.

De vraag of ik volgend jaar weer gaat wandelen blijft nog even open. Zoals mijn lief altijd zegt: tegen die tijd kan ik wel dood en begraven zijn.

In ieder geval iedereen bedankt die mij via mijn blog heeft gevolgd en voor de vele reacties erop.

Adios.

Dag 12: Muxia – Finisterre 28 km.

Zo’n jaar of 40 geleden, wilde ik mijn lief eens assisteren met het huishouden en besloot, geheel op eigen initiatief, de was te doen. Dat kan toch iedere boerenl…., dacht ik in al mijn onnozelheid. Dat was dus mooi niet het geval. Mijn lief haar spiksplinter nieuwe trui kwam zo’n maat of 4 kleiner uit de wasmachine.
Ik ben daar nooit echt voor gestraft, tot gisteren.
Ik had mijn was afgegeven bij de hospitalera en na een uur of twee kreeg ik deze terug, schoon en droog, alleen……mijn fleecetrui was een paar maatjes kleiner geworden, zodat mijn, toch al iets minder geprononceerd, buikje er niet meer in paste.
Na zoveel jaar eindelijk gerechtigheid.

Een goed ontbijt voor een pelgrim is onontbeerlijk voor zijn slagen. Helaas lukt dat niet altijd op de camino, maar tijdens deze wandeling is het me elke morgen nog gelukt.
Voor mij is een goed ontbijt op de camino tostada (toast) met boter en jam, jus d’orange en koffie. Tostada met toevoegingen voor de energie, jus voor de broodnodige vitamientjes en sterke koffie voor een goede stoelgang. (Sorry zus, het is niet anders.)
Na dit uitstekend ontbijt ben ik vanmorgen vertrokken voor de terugreis naar Finisterre.
Zonder trui. Niet alleen omdat deze te klein geworden was, maar ook omdat het venijn voor vandaag in de start zat en het met trui aan dan veel te warm zou zijn. Een flinke steile klim naar ruim 300 meter. Halverwege deze slopende klim voelde ik een druppel op mijn been. Ik dacht eerst dat het begon te regenen, maar het bleek bloed te zijn, dat vanaf mijn hand op mijn been drupte. Op de een of andere manier was het mij weer gelukt om mijn hand open te halen.
Gelukkig ben ik op dit soort calamiteiten voorbereid en met een pleister, die nog dateert van de tijd dat mijn oudste kleinkind een klein kind was, is het bloeden gestelpt.
Mijn lief, die op deze trip al eerder voor mij ergens een bed had gereserveerd, vroeg mij, nadat ik haar het incident compleet met foto had gemeld, of ze vast een bed moest reserveren in het Amphia ziekenhuis in Breda voor komende donderdag. Maar dat vond ik toch wel een beetje prematuur.
Dit was trouwens ook de enig vermeldenswaardige gebeurtenis van deze dag.

Onderweg vandaag bij een plekje waar locals je gratis (donativo) iets aanbieden.

Ik ben weer terug in Finisterre, waar ik gisteren ook al was.
Morgen nog een klein stukje uitlopen naar Cee (15 km), dan woensdag met de bus naar Santiago en donderdag terug naar huis.
Ik laat nog even iets van me horen als ik thuis veilig aangekomen ben, maar hierbij is mijn camino en blog officieus beëindigd.

Tot ziens in Nederland.

Dag 11: Finisterre – Muxia 28 km.

Voor mij is vandaag een officieel einde gekomen aan mijn camino van dit jaar. Ik ben in Muxia terecht gekomen.
Sommige cultuurbarbaren of atheïsten onder jullie hebben natuurlijk geen benul wat Muxia met de aloude pelgrimstocht naar Santiago te maken heeft.
Daarom maar weer eventjes een klein stukje pelgrimgeschiedenis.
Sint Jacobus, in het Spaans Santiago, was één van de apostelen van Jezus. Na het overlijden van Jezus kregen alle apostelen de taak om het geloof te gaan verspreiden. St. Jacobus ging naar Spanje en deed daar zijn stinkende best om die heidense Spanjaarden tot het “ware geloof” te bekeren. Die Spanjaarden dronken echter liever een wijntje of biertje en hadden zo hun eigen goden, waarmee ze het goed konden vinden. Kortom, het zat hem niet echt mee. Ten einde raad ging hij, om zijn zinnen te verzetten, een eindje lopen en kwam, net als ik, in Muxia terecht. Hij liep hier een beetje langs het strand te mijmeren wat hij nou moest doen en…..tatatara daar kwam een stenen boot aan (ander verhaal) en wie zat daarin: Maria, de moeder van Jezus zelf. Zij sprak de wanhopige en teleurgestelde Jacobus moed in en gaf hem het vertrouwen dat het ging lukken met zijn opdracht.
En het is hem gelukt, want nu, na zoveel honderd jaar is het grootste gedeelte van Spanje nog steeds zwaar katholiek.

Mooi verhaal zullen jullie denken, maar wat ga jij nu doen?
Goede vraag en eigenlijk weet ik het zelf ook nog niet helemaal.
Twee dingen staan vast. Ten eerste: morgen loop ik terug naar Finisterre, waar ik mijn bedje al heb gereserveerd. Ten tweede: donderdag gaat mijn vliegtuig terug naar Nederland en die wil ik voor geen goud missen, want ik mis toch wel een paar mensen.
Wat ik in de twee tussenliggende dagen ga doen is vooral afhankelijk van het weer.
Het wordt wandelen of bussen.

Mijn bedje, compleet met een gordijntje voor de nodige privacy, is voor vannacht gespreid.

Tot morgen.

Dag 10: Cee – Finisterre 19 km.

Vandaag was het inderdaad een makkie. In totaal 19 km., maar daar zaten wel 2 x 3 km. bij om van Finsterre naar Kaap Finisterre (het officiele eindpunt van deze camino) en terug te lopen. Deze laatste zes kilometers heb ik lekker zonder rugzak afgelegd, omdat ik die in mijn herberg had achtergelaten.
Het weer vandaag was weer uitstekend: volop zon, een graad of 21 en een lekker windje.
Omdat er weinig te vertellen valt over de route van vandaag (erg mooi), nog maar een kijkje in het pelgrimsbestaan.

Pelgrims zijn, naar mijn bescheiden mening, in 4 ondersoorten in te delen.

1. De ouderwetse pelgrim, die met een zware rugzak op zijn nek van herberg naar herberg sjouwt. Solitair of in groepjes.
2. De iets moderner en meestal iets gefortuneerder pelgrim. Hij doet exact hetzelfde, maar loopt met een minirugzak omdat zijn echte bagage van herberg naar herberg wordt vervoerd. Net als groep 1: solitair of in groepjes.
3. De nog meer gegoede pelgrim. Deze slaapt niet in herbergen maar in van te voren geboekte hotels, eten daar ook en hun bagage wordt natuurlijk ook van hotel naar hotel vervoerd. Heel vaak waarneembaar in koppels.
4. Tenslotte de laatste groep. Deze hebben helemaal geen rugzak. Je ziet ze meestal in kuddes lopen. Ze doen de camino per bus en worden er af en toe uitgelaten om een paar kilometer te lopen.

Natuurlijk zijn er binnen deze groepen nog interessante ondersoorten te herkennen. Bijvoorbeeld in die eerste groep, waaronder ik mezelf reken. Je kunt die bijvoorbeeld in twee andere groepen verdelen. De eerste hebben ogenschijnlijk geen gebrek aan geld en gaan als ze ergens aankomen lekker op een terrasje zitten voor een wijntje of biertje. Ook ’s avonds doen ze niet moeilijk en gaan naar een eenvoudig restaurant voor een pelgrimsmenu.
De andere soort is selfsupporting. Ze drinken water of zelfgemaakte thee c.q. koffie en prepareren ’s avonds natuurlijk ook hun eigen potje.
Van deze laatste variëteit ontmoette ik er eentje in de herberg in Cee.
Ik zat daar in de keuken wat te schrijven toen hij naar me toekwam. Hij had een diepvries pizza gekocht en wilde die in de magnetron bereiden. Hij had op “Google” gezien dat dit mogelijk moest zijn. Nou, mooi niet dus. Ok, hij was uiteindelijk ontdooid en warm, maar voor de rest zag het er niet uit. Een grote natte bende en met een pizza had het niets te maken.
Hij vond het overigens wel lekker. Ook kenmerkend voor deze groep.

Mijn was hangt weer lekker te drogen in het zonnetje.

De tweede mijlpaal voor mijn tocht is nu bereikt. Morgen ga ik voor de laatste opdracht: Muxia.

Dag 9: Santa Mariña – Cee 30,5 km.

Hoewel ik vroeger altijd redelijk goed was in rekenen en wiskunde (vind ik zelf), heb ik nu toch ergens een rekenfoutje gemaakt, want vandaag heb ik ruim 30 kilometer gelopen in plaats van de geplande 20 km. Niet het enige foutje wat ik gisteren maakte want ook bij de keuze van mijn slaapplaatsje ging het een beetje mis.
Je moet n.l. een paar dingen in de gaten houden als je als een van de eersten in de herberg komt.

1. Kies je bedje zorgvuldig uit. Dat wil zeggen, kijk of er een onderbed vrij is. Altijd makkelijk als je er ’s nachts uit moet voor een sanitaire onderbreking van de nachtrust.
2. Schud even flink aan het bed of er geen gemene piep of kraak inzit, die je nachtrust eventueel ernstig kan verstoren.
3. Kies altijd een bed zover mogelijk van de toegangsdeur van de kamer en van de eventuele toiletruimte. Zo niet, dan heb je de hele nacht last van toiletbezoekende pelgrims.
4. Kijk of er een buitenraam in de slaapruimte zit en zoek daar, indien mogelijk, je bedje uit. Een beetje frisse lucht is nooit weg bij een zaal met zwetende, stinkende en ruftende pelgrims.

Ik dacht gisteren dat ik al deze regels in acht had genomen en toch ging het mis.
Ik had een 1-persoonsbed, ver van de toegangsdeur naar de zaal en de toiletten en vlak bij een openstaand raam.
Helaas had ik het binnenraam naast mijn bed over het hoofd gezien. Dat raam gaf zicht op de trap en de hal van de douches en toiletten.
Echter, iedere keer als er iemand binnenkwam, naar buiten ging of een toiletstop maakte, sprong de automatische lichtschakelaar aan en lag mijn bed in een zee van licht.
Daarom is er nu een regel bijgekomen.: Let op andere ramen in de slaapzaal!!!!

Ondanks al deze nachtelijke perikelen heb ik redelijk goed geslapen.

Overdag zat alles geweldig mee. Een schitterende wandeling door een prachtige omgeving onder een uitbundige zon met een lekkere frisse wind en genoeg barretjes onderweg om heerlijk te kunnen pauzeren.

Morgen een makkie, denk ik, 15 kilometer naar Finisterre.

Hasta mañana.

Dag 8: Negreira – Santa Mariña 21 km.

Niets is zo veranderlijk als een pelgrim op de camino. Was het plan om vandaag en morgen een dikke 30 km. te lopen om in Finisterre te komen, gisteravond heb ik na intensief overleg met mezelf besloten om er 3 dagen van ruim 20 km. van te maken. Hoewel ik het niet altijd wil weten begint dit sportieve lichaam toch heel langzaam tekenen van slijtage te vertonen en moet ik me af en toe een beetje in acht nemen. Vandaar deze “wijze” beslissing.
Mijn lief zal het ongetwijfeld hier helemaal mee eens zijn.
Omdat er vandaag geen pelgrims in een ravijn gestort, overreden of anderzijds verongelukt, cq verminkt zijn, valt er over deze etappe weinig te vertellen.
Het weer was prima, geen regen, veel zon, maar ook veel wind. Ook de route was weer zeer afwisselend en mooi.
Daarom kan ik jullie vanuit Casa Pepa, mijn onderkomen voor vannacht, nog een beetje cultuur bijbrengen.
Bij het verlaten van Negreira vanmorgen stuitte ik op een interessant beeldengroep. Het blijkt een werk te zijn van de overbekende Fernando Garcia Bianco, wie kent hem niet?
Het stelt een muur van een huis voor. Aan de ene kant staat een man met een knapzak, die zijn huis verlaat. Uit het raam van het huis strekt de hand van een kleine huilende jongen naar de broek van zijn vertrekkende vader.
Aan de andere kant van de muur zie je dezelfde jongen en zijn moeder met een klein kind op schoot.
Het geheel symboliseert de emigrant, die in het verleden huis en haard verliet om elders een beter leven op te bouwen.
Het treffendste vond ik de onderbenen van de man, die veranderd waren in wortels en daarmee aangeeft dat hij zich losrukt uit zijn huidige leven.
De knappe man in de bruine trui ervoor behoeft natuurlijk geen nadere uitleg.

Geen dank voor dit stukje cultuur, morgen laat ik weer iets van me horen.

Dag 7: Santiago – Negreira 21,8 km.

Soms kan je van relatief kleine dingen erg blij worden. Ik had zoiets vanmorgen.
Ik was om kwart over zeven uit Santiago vertrokken zonder ontbijtje. Santiago is vooral een toeristenstad en het leven gaat daar tot diep in de nacht door. Iets wat ik afgelopen nacht proefondervindelijk heb kunnen vaststellen. Het nadeel van dat alles is dat alles ’s morgens nog potje dicht is. Ook de barretjes, waar wij zielige pelgrims van afhankelijk zijn voor ons ontbijtje. Pas na dik 9 km., na 2 kleine klauterpartijtjes, kwam ik aan bij Alto de Vento, waar ik eindelijk iets te kanen kon krijgen.
Twee geroosterde stukken stokbrood, een overheerlijke koffie, een groot glas jus d’orange en een cakeje. Alles voor de prijs van maar € 3,40. Daar kan je toch alleen maar blij van worden.
De blijheid bleef helaas niet lang hangen, want na dit ontbijt mocht ik een 2 1/2 kilometer lange beklimming te lijf gaan. Een Engelse vrouw, die ik onderweg omhoog passeerde zei het treffend: “My body doesn’t like this”. Ook de fietsers, die mij onderweg naar boven passeerden hadden het zwaar. Ze keken scheel van ellende en er kon geen “buen camino” meer af.
Maar ook aan deze temptatie kwam een eind en bij een bar genaamd Pancho kon ik weer helemaal op adem komen.
Het laatste gedeelte was een appeltje-eitje. Bijna alleen maar omlaag en als toetje nog een schitterende waterval.

Rond half twee ben ik aangekomen in mijn albergue San José, aanbevolen door een Duitse deerne, dat ik onderweg ergens sprak.
Goede douches, veel bedden, nog weinig pelgrims, WiFi, bierautomaat (ok ook limonade en andere shit) en een wasmachine met droger voor mijn zweetkleren.
Morgen de Koninginne-etappe naar Alveiroa: 33 km. met 1 grote klim. Ik kijk ernaar uit, (maar niet heus).